21.9.08

Mi Mundo Amenaza

Mi Mundo amenaza con desmoronarse. Es una insinuación de cambio que conmueve profundamente todo mi ser. Tengo miedo de tener demasiado miedo y echarlo todo a perder innecesariamente. Miedo al Miedo. Miedo a no tener el suficiente miedo, el que me dote de la prudencia que necesito en el siguiente tramo de mi turbulento viaje. Mi cordón umbilical me persigue. Y revivir mi nacimiento no debe ser precisamente agradable, teniendo en cuenta que casi muero nada más "ver la luz". No me extraña. Este mundo es una big mierda mucho peor que las del mac donald's, que qué coño, será una multinacional pero en Inglaterra es uno de los únicos curros a los que puedes optar con 18 años y el nivel de inglés de selectividad, aprovado siempre a la segunda (suspendida la primera) pero en nivel alto de tres (y digo yo, por qué coño no me bajarían de nivel a ver si aprobaba a la primera). Coño. tantos misterios por resolver que no doy abasto... hay que ver. Y claro. Me paso al siguiente paso sin acabar de resolver el anterior (nunca llego a ninguna conclusión que no sea que mi cabeza no da para tanto). Me abrumo a mí misma. Tengo un coeficiente intelectual de 137, una luna en géminis que me da buena disposición para aprender idiomas... y suspendiendo (por eso de poner un ejemplo). El catalán (ja que hi som) al final me lo metieron tanto por el culo (con perdón, me vino bien caer en tiempos de normalización lingüística y ahora el parlo de pura mare, que puta sona fatal i pura en aquells temps ho eren fins a casar-se.. acertadament o no. I així sortim nosaltres, que com a clar exponent de generació nascuda a 1980 i amb plutón nada menos que en libra (destruír para crear alternativas en temas de asociaciones serias, que mi abuela dice que "quien en el casar acierta en nada yerra", y la pareja es la asociación más profunda de nuestros tiempos) la meva vida sentimental doncs dona una mica de fàstig (i no ho dic per ara, ara els problemes me'ls busco jo soleta i el meu amor és millor persona que jo-que ja és a dir-modéstia apart ;p). Mi vida en verso... mejor dicho en prosa. Buscando en el bahúl de los recuerdos uh uh me encuentro con el GRUPO SCOUT GANDHI (bien bien plus plus más más very very ocho óscars!!!!!). Cállate niña papaoba papaoba no llores taaantoooooo porque tu llanto porque tu llanto me hace llorar a mí me hace llorar a míiiiiiii (y yo haré y yo haréee que tu cara parezca un soooooooool y yo hareee y yo hare que tú seas feliiiiiiiiiiiiiz.... que tu seas feliz uh uh uh uh). Cualquiera diría que se desmorona mi mundo. Y que lo que a mí me parecen tentáculos poderosos con un veneno que solo conocen los que aman tanto que asfixian o las que evaden la culpa propia y a veces asumen la ajena amenaza cual reptil cautivador. Cualquiera diría que intento evadir el tema. O que debería aprender a encantar serpientes encantantes. O que la jodida prosa no es lo mío, con ese jodido neptuno en la casa de la comunicación que me hace ser tan esquivamente confusa... y no voy drogada, no. Que anoche me porté. Y a mí no me hacen falta las drogas para volar. Pero esta mañana ha habido tempestad, y me apetecía vomitar algo por si un día encuentro en mis propias palabras un atisbo de luz que desde el pasado alumbre mi futuro con una chispa de... qué sé yo, una iluminación, una liberación... lo que tenga que ser. La pieza Maestra. La pieza de las piezas. O una visión del rompecabezas completo (y no me quejo) (noooo).

Esta entrada da asco. Debe parecerse a lo primero que vi nada más aterrizar por primera vez. Y no lo consigo, este mundo se me antoja tan extraño y tan ajeno que si existiera el "vuelo con caída libre" (según dicen, que dicen dicen dicen) me habría estrellado ya. Por eso el vuelo libre está de capa caída. No lo está, pero es ilegal. Hay que joderse...

Y volver a intentar
Para libre al fin volar
Y nunca más despertar
En este mundo infernal
De egoísmo y de maldad
Que a todos contamina ya
Porque olvidado está
El sentido del verso AMAR.

..... definitivamente, al neptunín a veces se le da mejor el verso.

Os mando un beso y un abrazo :******

3 comentarios:

Cosmo dijo...

El mundo de mierda. No paras de quejarte del asqueroso mundo en el que vivimos. Poética sonante al respecto de la desgracia que nos rodea y nos conduce. El mundo, sí, que según tú depende de otras entidades, conocidas o no. Como si no fuera contigo. Como si tu no formaras parte del mundo. Como si no pudieras intervenir. Como si el mundo fueran los otros y no tú. Como si tú fueras víctima de él pero no culpable con él. Pero... ¿Qué pasa contigo? Tú también existes, ¿sabes? ¿Y tu vida? ¿Qué pasa con ella? Tu vida es tuya y no "del mundo". Tu vida depende de ti y no del mundo. Y el mundo depende de tu vida, y no tu vida del mundo. Y no te das cuenta. Perdóname, pero pienso al contrario que tu. No creo en la verdad absoluta, sinó en la relativa. Y creo que estás equivocada.

No te atreves a dar el paso. No te crees que existes. No te crees que tú eres parte del mundo, del mundo que "se ve", y del mundo que "no se ve". Del mundo que te hace sentir, y del mundo que apesta. Tu eres parte de ello. No esperes a que sean los demás que cambien, y que lo limpien para que no apeste. No esperes más, da tú el paso y hazlo tú. Si no te gusta este mundo cámbialo. Almenos inténtalo, aunque te pases la vida intentándolo. No pretendas entenderlo todo, no quieras resolverlo todo. No tengas miedo, coge las riendas.

Siento ser tan crudo a través de este medio público. Te quiero mucho, y me gustaría que dejaras de ser la hoja que se mueve según el viento que sopla, para pasar a ser el árbol que con sus raíces da forma a la tierra y la sostiene.

Espero que no te enfades conmigo. Un beso muy fuerte. Te quiero.

lunagua dijo...

T'estimo molt amor :)

Tens raó, però la meva lluita "en contra" de la relativitat no és tan radical com tu fas veure. La relativitat existeix, però la VERITAT també. I estem aqui per descobrir-la.

Un petó molt gran (al cul)

lunagua dijo...

T'estimo molt amor meu :)

"Envuelta en tu aura,
acogida en tu rincón,
dando rienda suelta
al libre transcurrir
de un día a día
que podría, quien sabe,
ser eterno sin serlo
por obligación"

Estas plabaras para ti, mi amor, porque así es como me haces sentir a 27.09.08